Raceverslag Ironman Valencia 70.3 – April 2025

Wat was ik er klaar voor! Alles kwam samen. Van tevoren had ik tegen mijn trainer gezegd dat ik het echt fantastisch zou vinden als ik een tijd van 5.36 zou kunnen neerzetten. En wie had durven dromen dat dat precies de eindtijd zou worden? Hoe dan?! Echt geweldig.

Het was het resultaat van een gedegen voorbereiding en het trouw blijven aan het plan. En hoe bijzonder is het als alles samenkomt: de vorm, het gevoel, de piek... dat je kunt racen op je allerbest – en zelfs meer dan dat!

In dit verslag neem ik je mee in de reis ernaartoe en de wedstrijddag zelf. Hopelijk inspireert het anderen om ook op deze manier te trainen en te ervaren hoeveel je uit jezelf kunt halen.

Ik werd 12e in mijn age-group, maar blijkbaar behoor ik tot een ijzersterke generatie, want als ik zeven jaar jonger was geweest (dus 40), was ik zelfs 8e geworden. 

Ik deed wat ik nodig had: trainen naar behoefte in plaats van op schema. Dat bracht me veel rust en plezier terug. Ik ging me verdiepen in hardlopen via de souplesse methode van Klaas Lok. Een echte eye opener. Tijdens trainingen probeerde ik dingen uit en merkte dat ik het een hele fijne manier van trainen vond. Net niet op je treshold maar iets rustiger, zodat je wel interval trainde, maar niet kapot ging, zodat je de volgende dag ook weer gewoon een lekkere training aan kon, zonder lang te hoeven herstellen.

Via GVAV raakte ik in gesprek met een andere atleet die ook coach bleek te zijn: Jouke Janze. Wat een match. Hij kon me precies begeleiden zoals ik voor ogen had: holistisch, als ‘total athlete’, met ruimte voor alles wat bij mij als mens én sporter hoort en met aandacht voor de souplesse methode.

Cyclusgericht trainen

In die maanden verdiepte ik me ook in cyclusgericht trainen. Lang werd daar nauwelijks over gesproken, maar gelukkig komt er steeds meer aandacht voor. Ik leerde erover via artikelen, podcasts, en via mijn vriendin – en sportarts – Mirjam Steunebrink, die in het Martini Ziekenhuis een poli heeft opgezet rondom gynaecologie en sport. Samen gaven we inmiddels lezingen aan coaches over vrouw-specifiek trainen.

Hormonen hebben zoveel invloed op het trainen. In welke fase van je cyclus kun je hard trainen en wanneer juist ‘smart’ trainen? Samen met mijn coach en met mijn eigen interpretatie stemden we de trainingen hierop af: ik voerde de trainingen minder intens uit  in de week vóór de menstruatie (of deed dan juist even een vee langere warming-up), en juist knallen in de eerste twee weken erna.

Het was soms puzzelen binnen de periodisering, maar op de dag vóór de Ironman gaf zowel Garmin als TrainingPeaks aan: je zit op een piek. Ondanks dat ik precies in de week vóór mijn cyclus zat op de wedstrijddag, was ik er helemaal klaar voor en voelde ik me zo ontzettend fit en sterkt. Zo gaaf om te zien dat het werkt.

Mentale coaching

Ik wilde ook aan mijn binnenwereld werken. Ik nam een coach in de arm en voerde gesprekken over hoe ik beter naar mijn gevoel kon luisteren. Keuzes maken vanuit mezelf in plaats van vanuit maatschappelijke verwachtingen of pleasegedrag. Lastig, maar ontzettend waardevol.

Ik leerde mijn kernwaarden kennen – en daar handelde ik naar. Daardoor werd het combineren van alles zoveel makkelijker. Eerst voelen wat ik écht wilde, dan pas plannen.

Voorbeeld: een zaterdag 3 weken voor de race

In TrainingPeaks stond een training: 3 uur fietsen en een brickloop van een uur. Maar ik had afgesproken met Mirjam bij Renate en Hans in Meerstad, en ik had Milan beloofd bij zijn voetbalwedstrijd te kijken.

Dus: make it happen!

Om 8.00 uur vertrok ik. Ik fietste 1,5 uur richting Eelde, dronk thee bij Mirjam, gooide mijn fiets achterin de bus en we reden naar Lycurgus, waar Milan moest voetballen. Na de wedstrijd fietste ik het tweede deel van mijn rit – via Hoogezand – en ontmoette Mirjam in Slochteren voor het laatste uur hardlopen. Daarna meteen door naar de borrel op het prachtige woonboothuis. Fantastische trainingen, een mooie dag, én alles gedaan wat ik graag wilde. Zo dus.

Voorbereidingen in de laatste weken

Ik combineerde lange duurlopen met concerten, at ‘gewoon normaal’, maar lette op hydratatie en supplementen. Geen streng dieet, gewoon goed zorgen voor mezelf. Patat op zondag? Ja. Boerenkool met worst? Ook ja. Wel zorgen voor slaap: 8 uur per nacht. En in april geen alcohol meer. Op het terras gewoon een 0.0 – tegenwoordig super lekker! Natuurlijk rondom mijn trainingen wel goed zorgen voor genoeg koolhydraten voor, tijdens en na de training en aanvullen met eiwitten want daar word je echt sterk van. Eten eten eten. De key tot energie en sterk worden! 

Raceweek en materiaal

Op vrijdag voor vertrek kreeg ik mijn racekleding – gesponsord door de Giant Store en Sportconfex. Een super strak, ademend, aerodynamisch pakje in de kleur van mijn Liv fiets (paars!). Mega trots.

De Liv is een fiets specifiek voor vrouwen – eindelijk worden we serieus genomen in de sport. Eerder werden vrouwen gewoon op een kleinere mannen fiets gezet, maar wij vrouwen zijn geen kleine mannen. Mijn pakje, mijn fiets – alles is nu perfect afgestemd op mijn vrouwen lichaam. Zo tof dat ik hier reclame voor mag maken. Berthold, held: bedankt voor het regelen! En ik draag het pakje elke race dit jaar met veel trots!

Raceday Ironman Valencia 2025

Wekker: 4.44 uur.

Eten, hond uitlaten. Het woei hard. Balen – wind en ik zijn geen vrienden. Maar: het waait voor iedereen. Om 5.45 uur stond de taxi klaar. De chauffeur was praatgraag, ik wilde rust. Even egoïstisch zijn. Mirjam zat ook lekker in haar eigen bubbel. 

Bij de start alles gecheckt: banden, bidons met voeding, gelletjes vastgeplakt, schoenen op de pedalen. Tasje afgeven, telefoon weg. Hele dag in mijn bubbel. Volle focus.

Zwemmen

We stonden in de startwave van 35–40 minuten, wat haalbaar leek. Met 2.000 andere atleten werden we als een kudde richting de start geleid. Steeds met zes tegelijk mochten we vanaf een steiger het water in. Het avontuur begon!

Zwemmen is nog steeds mijn minst sterke onderdeel. Ik doe pas twee jaar borstcrawl, en had dit jaar maar één keer in open water geoefend. Toen ik het water insprong, was ik hyper. Zelfs een beetje emotioneel. Geen goede start, want dat sloeg direct door in mijn ademhaling. Ik raakte in een soort hyperventilatie en besloot zelfs even op mijn rug te zwemmen om tot rust te komen.

“Kom op, Christel, je kan dit.” Ik moest denken aan het appje van een leerling: “Kom op mevrouw, u heeft dit!” Ik had toch niet voor niets afgelopen maanden 3x per week voor dag en dauw in het zwembad getraind? Ik kan dit gewoon: Ik legde mijn hoofd weer in het water en besloot boei voor boei te zwemmen. Stapje voor stapje. Stroke voor stroke. Net als in het leven. Alles in kleine stapjes zien is minder eng dan het grote ineens willen oplossen.

Het werd een gevecht: benen tegen mijn hoofd, armen die mijn voeten naar beneden trokken. Maar ik vocht voor mijn ruimte. De opkomende zon was prachtig, maar hinderlijk – ik zag de boeien nauwelijks. Bij 1.300 meter kreeg ik een trap van iemand tegen mijn horloge, waardoor deze dacht dat ik in T1 was. Ach ja, de Ironmanorganisatie hield de tijden ook bij.

Uiteindelijk zwom ik 2.200 meter (door mijn geweldige navigatie…), in 43 minuten. En daar kwam mijn eerste wapen van de dag: een snelle wissel.

Fietsen (90 km)

Het eerste stuk ging langs de kust over slecht wegdek met veel bochten. Ik fietste achter een Brit genaamd Alan. Zijn tempo was goed. Hij werd mijn richtpunt: “Stay with Alan.”

Stayeren mag niet, maar het was nog druk, dus ik bleef hem redelijk volgen. Wel netjes met op 12 meter afstand (of de voorgeschreven 6 fietsen ertussen)  Na 10 km haalden we ineens Mirjam in. Dat was vreemd, zij is normaal veel sterker op de fiets. Maar ik bleef in mijn bubbel: dit is mijn race. Dit is mijn moment. Go go go!

We gingen de bergen in. Alan fietste in een hoge cadans, iets te hard voor mij. Maar ik liet hem niet ver uit het zicht. Tijdens het afdalen kwam ik weer dichterbij. Uiteindelijk verloor ik hem in een klim, maar daar stond een Spanjaard te schreeuwen: “Uno dos, uno dos, vamos!” Dat nam ik over. Het werkte. Elke berg omhoog riep ik hardop tegen mijn benen in het juiste cadans: Uno dos, uno dos, vamos.

In de afdaling wist ik: gáán. Geen tijd voor eten of drinken – dat had ik al in de klim gedaan. Met gemiddeld 45 km/u overbrugd ik die 5 km. Daarna weer eten en drinken bij het stuk langs de militaire basis. We hadden van tevoren de route met de auto verkend dus ik wist wat er ging komen, dat hielp en was erg fijn!

Ik haalde mensen in, werd ingehaald – maar niet door vrouwen. En als dat gebeurde, checkte ik snel hun agegroup. Eén zat in mijn agegroup, maar ik dacht: “jou haal ik er straks uit met lopen”(wat ook zo was, trouwens).

Ik zat zó in de focus. Niet op hartslag, vermogen of snelheid gekeken. Alleen maar gegaan. Mijn aerodynamische pakje werkte top. En voor ik het wist, was ik terug in Valencia. Binnen de 3 uur! Gemiddeld 30 km/u, ondanks wind en hoogtemeters. Ik voelde me zó sterk.

T2

Schoentjes uit op de pedalen, voeten erbovenop, en als een pro van de fiets gesprongen. Rennen door de wisselzone naar rek 1711. Veel mensen wandelden daar om even uit te rusten, maar ik wilde alleen maar door. Ik riep dat ik erlangs moest en duwde sommigen zelfs opzij. Mijn beurt om te knokken nu.

Fiets in het rek, helm af, loopschoenen aan, gelsnoepjes, hoofdband mee  en het parcours op. Snelheid zat erin. Horloge zei dat mijn triatlon voltooid was (door die zwemfout eerder), zucht… dan maar een nieuwe activiteit starten voor het lopen.

Hardlopen (21,1 km)

Ik startte met 4.36 min/km – iets te snel, dus ietsje gas terug. Het parcours bestond uit twee rondes van iets meer dan 10 km door de drooggelegde Turia. Eindpunt: het iconische Ciutat de les Arts & Science.

De verkoelende haarband die ik op de expo had gekocht bleek goud waard. Het was benauwd, anderen zakten terug, maar ik hield 4.50/km goed vol. Geen honger, maar besefte dat ik voor het laatst 20 minuten geleden iets op de fiets gegeten had. – dus toch een gelletje. En dat was precies op tijd, want zoals eerder aangegeven: je moet tijdens een triatlon blijven eten. Bij 8 km werd het echt wel wat zwaarder. Even terug naar 5.30/km. Zouttablet, water over m’n hoofd, gel-snoepje, drinken. Daarna herpakken en weer door. Bij 12 km dacht ik: “Nog 10 km, 50 minuten. Hoe sneller je loopt, hoe sneller je klaar bent.”

Mijn collega Ben stond langs het parcours – een boost! Zo leuk dat hij en zijn gezin de moeite nam om me aan te moedigen.  Karla Schipper, mijn clubgenootje en ooit winnares van de Frysman, liep vijf minuten voor me, maar ik wist dat zij zeker 10 min eerder gestart was dus die had ik al te pakken. Mirjam liep tien minuten achter me en kwam ik steeds tegen omdat we lusjes liepen. Zo leuk om elkaar dan aan te moedigen!  Ik haalde alleen nog maar mensen in en kon zelfs nog versnellen ricting de rinish. Mijn lijf voelde geweldig. Beast mode. Alles kwam samen. Ik liep de halve marathon uiteindelijk in 1.45. En dat na de eerder geleverde inspanning. Zo super, maar het mooiste was nog:

De Finish

Ik finishte met een explosie van geluk. Armen omhoog en een brede grijns op mijn gezicht: 5.36. Precies de tijd waarvan ik had gedroomd. Precies op de minuut. Alles was samen gekomen want ik voelde me nog steeds zo ontzettend goed. Tranen. Emotie. Wat een moment. Wat een euforie. Euforie. Genot. Trots. Niet alleen op het resultaat, maar vooral op de manier waarop. Vijf uur en zesendertig minuten lang heb ik gepusht, genoten en mezelf verrast.

Bij de finish bleef ik wachten op Mirjam. Ik ben voorovergebogen net na de finish blijven staan.  (expres zodat ik nog even kon blijven hangen in het finish gebied)  – maar ik voelde me prima. Ik wilde haar opwachten. En ja hoor, daar kwam ze. Trots, ontlading. Wat een dag.

Plaatsing voor het WK

Bij deze Ironman kon je je kwalificeren voor het WK in Marbella. Dat had ik in mijn hoofd, maar ik was realistisch: top 3 is lastig. Soms schuift een slot door als iemand deze niet neemt en dan schuift deze door naar de volgende hoog geplaatste. Dus ja, er was een kans dat ik me geplaatst had voor het WK, maar dan moet je wel op komen dagen bij de ceremonie.

Maar ik ging niet naar de ceremonie. Waarom?

1. Deze droom is al uitgekomen. Als ik het slot zou accepteren, moest ik weer volop doortrainen. Maar ik wil ook ruimte maken voor andere dromen. Mensen coachen bijvoorbeeld. Ik wil voorleven dat je ook zó kunt presteren: holistisch en vanuit balans. Naar een doel toe werken en dan tevreden zijn. Blij zijn, niet altijd meer willen maar ook tijd voor nieuwe dromen maken. Ik ga niet naar het WK want ik voel mezelf al een kampioen.
2. De kosten. Een WK-ticket kost 790 euro. Dat is gewoon bizar veel. En ik weet heel goed wat ik daar allemaal óók voor kan doen.